Er zijn drie vervolgpagina's over tennis
Tennis heeft een lange traditie

In het verleden kregen de meisjes op Engelse kostscholen standaard billenkoek als straf.
Tennis bestaat al enkele eeuwen en is waarschijnlijk ‘uitgevonden’ door monniken. Er zijn aanwijzingen dat het met name in de 14de eeuw populair was. Ook op het Franse hof werd tennis gespeeld, nog steeds zonder racket maar met de hand. Dit betreft dan de periode tussen de 16de en de 18de eeuw. Een Engelse majoor verwierf in 1874 het patent op spelmateriaal en regels die lijken op het hedendaagse tennis.
Inmiddels breidde de sport zich wereldwijd uit. Hoewel de sport breed toegankelijk is, zijn er nog veel gebieden en verenigingen waar tennis een elitaire sport is.
In 1877 vond de eerste wedstrijd op Wimbledon plaats. Aanvankelijk alleen voor heren en vanaf 1884 werden er ook wedstrijden voor dames georganiseerd.
Het tenniskampioenschap van Wimbledon staat bol van de tradities. Nog steeds gras, zoals vroeger. Nog steeds is het traditionele voedsel aardbeien met room.
De ontwikkeling van tennis in Engeland heeft zich met name in de 19 de eeuw ontwikkeld, parallel aan het onderwijssysteem.
De scholen en de principes waarmee de nieuwe generaties werden opgevoed en gevormd, hadden toen al een hele ontwikkeling achter de rug. Inmiddels was het al zo dat zowel meisjes als jongens naar school gingen. Het beoefenen van een geschikte sport vond men zeer belangrijk. Mens sana in corpore sano. Een gezonde geest in een gezond lichaam.
Naast hockey was tennis voor de meisjes een logische keuze.
Tennis op kostscholen

Straf bij tennis werd niet uitgebreid geadministreerd.
De betere kostscholen in Engeland waren alleen maar toegankelijk voor de elite. Voor gewone mensen was dit simpelweg te duur.
Tennis was daarmee ook een geschikte sport voor een dergelijk elitair instituut.
Tegenwoordig ligt dat allemaal heel andes, maar zeker in het verleden waren goede manieren bovenmatig belangrijk. Niet elke vorm van sportbeoefening paste bij die goede manieren. Maar tennis voldeed aan alle eisen.
Op diezelfde traditionele kostscholen was lijfstraf belangrijk. Dat werd gedurende een lange tijd als een soort cultureel erfgoed beschouwd.
In het verleden kregen de meisjes op Engelse kostscholen standaard billenkoek als straf. Zeker voor de ‘boarders‘, jongens en meisjes die op een kostschool verbleven, was het regime streng en was straf op de billen volkomen normaal.
Dat wil niet zeggen dat op ‘gewone’ scholen geen billenkoek werd gegeven of dat er geen rietje werd gebruikt. Integendeel. Maar op de elitaire kostscholen gebeurde het in ieder geval.
Uit “Punishment Books” van diverse kostscholen blijkt dat iedere dag wel een paar leerlingen billenkoek kregen. Meestal legde alleen de hoofdmeester de formele straffen vast in het Punishment Book.
Wat de andere docenten deden kwam niet altijd in de administratie terecht. Ook straffen die uitgedeeld werden bij het sporten of op de slaapzalen bij het opstaan en het naar bed gaan werden nooit vastgelegd.
Uit allerlei verhalen van oud-leerlingen blijkt wel dat sport, rond bedtijd en bij het opstaan en aankleden de momenten waren waarop het vaakst billenkoek gegeven werd.
Bij het sporten hadden de sportdocenten alle vrijheid om straf te geven.
In de slaapzalen hielden de housemothers en housefathers toezicht.
Er waren ook een paar kostscholen waar tennis een belangrijk onderdeel van het programma was. Op die scholen werd natuurlijk ook vaak bij tennisactiviteiten billenkoek gegeven.
Ook voor gewone, hedendaagse meiden billenkoek

Voor veel gewone, hedendaagse meiden is billenkoek een prima aanpak.
De gedachte dat bij tennis alleen vroeger of alleen op strenge elitaire kostscholen straf op de billen voorkwam is niet juist.
Het is juist zo dat de combinatie tennis en spanking relatief veel voorkomt.
Waarschijnlijk gebeurde het vroeger meer zonder instemming.
Uiteraard is het een volkomen geaccepteerd standpunt dat dwang tegenwoordig niet meer acceptabel is. Het is allang niet meer van deze tijd om volwassen vrouwen en meiden tegen hun zin op hun billen te slaan. Natuurlijk is het zo dat instemming iets ingewikkelds is vol met subtiele en ambivalente gevoelens (“ik wil het wel en ik wil het niet“). Toch is het alom geaccepteerd dat er sprake moet zijn van instemming.
Het is tegenwoordig mogelijk en noodzakelijk dat meiden zelfstandig beslissen en kiezen. Het is ook van deze tijd dat meiden boven rolpatronen en cliché ’s staan. Er is geen enkele noodzaak meer om dingen zwart-wit of simpel te zien. Je kunt meerdere rollen combineren. Als je het fijn vindt om thuis even geen verantwoordelijkheid te hoeven dragen omdat je dat al zo veel op je werk doet, is dat prima.
Als je tot de conclusie komt dat je onder bepaalde omstandigheden of met een speciale aanpak tot betere prestaties komt is dat uiteraard prima. Dat die speciale aanpak misschien bij andere mensen hun wenkbrauwen laat optrekken doet niet terzake.
Vroeger maakten we onze acties afhankelijk van wat anderen daarvan vonden. Het is logischer dan ooit om te verwachten dat moderne meiden daar boven staan.
Voor veel meiden (naar onze schatting ong. 7 %) is een aanpak met duidelijke consequenties en straf het beste. Het is dus ook heel logisch dat er meiden zijn die dat van zichzelf herkennen en overeenkomstig handelen.
Kiezen voor een aanpak of begeleiding waarin je accepteert dat je een goed pak op je billen krijgt als je je niet aan je afspraken houdt is een zelfbewuste, moderne en moedige keuze. De “techniek” (dat je voor straf op je billen krijgt) is eeuwenoud, super menselijk en voor heel veel meiden één van de meest effectieve mogelijkheden om tot gedragsverandering en tot prestatieverbetering te komen.
Tegenwoordig moeten deze meiden ook zelf tot de onderkenning komen dat dit zo is en dat dit ook bij hen zo werkt. Dit proces kan versneld worden doordat deze meiden bepaalde mensen tegenkomen. Bijvoorbeeld, een coach die gelooft in een strakkere aanpak bij mensen die dat nodig hebben.
Tennis is meer dan sport

Consequente straf op de billen is een uitstekende manier om gedragsverandering te bereiken.
Het is opvallend dat veel herinneringen en beschrijvingen van het toepassen van straf op de billen bij tennisspeelsters vooral te maken met het gedrag en het mentale gedeelte. Dat is ook wel logisch. Je wordt technisch niet beter als je straf krijgt. Het kan wel veranderen hoe je “erin zit”.
Natuurlijk is het noodzakelijk om de juiste technieken te beheersen, voldoende conditie en spelervaring te hebben. Meestal is dat voor sporters die op een bepaald niveau spelen vergelijkbaar.
Behalve de technische vaardigheden, gaat het er ook om hoe je in staat bent om met spanning om te gaan. Ben je impulsief en driftig, of blijf je berekenend.
Om dit soort mentale dingen bij te sturen is het vooral belangrijk om te praten.
Het kan zijn dat praten voldoende is en dat de speelster daardoor specifieke situaties beter aankan en zich adequater gedraagt.
Voor sommige mensen is praten alleen onvoldoende om de gewenste verandering te bewerkstelligen. De reactie is dan “het zal wel, maar zo ben ik nou eenmaal, ik kan niet anders”. Dat blijkt dus niet het geval te zijn.
Een veelgehoorde reactie is "zo ben ik nou eenmaal, daar kan ik niks aan doen!"
De waarheid is echter dat de persoon in kwestie meestal de enige is die er wat aan kan doen.
Als praten en belonen van gewenst gedrag onvoldoende werkt, is er altijd nog de mogelijkheid van straf. Straf definiëren we dan als de natuurlijke en logische consequentie van ongewenst gedrag.
Wat gewenst of ongewenst gedrag is, wordt hierbij niet bepaalt door de maatschappij of door ouderwetse ouders, maar door de vereisten van de sport en hoe de speelster daar mee om wil gaan. En vooral: als ze de manier waarop ze handelt en hoe ze zich gedraagt, wil veranderen.
In de geschiedenis is gebleken dat het consequent toepassen van straf op de billen bij veel meiden een uitstekende manier is om gedragsverandering te bewerkstelligen.
Competitie is gezond en intensief daarvoor training ook

Competitie is gezond en winnen helemaal.
Soms stellen mensen de vraag: is het wel goed om op hoog niveau aan sport te doen?
Er is veel wetenschappelijk onderzoek naar de effecten van eventuele angst en stress die gepaard gaat met competitieve sport.
Dit onderzoek richtte zich met name op kinderen, omdat de de veronderstelling is dat zij het meest gevoelig zouden zijn voor deze stress.
Uit deze onderzoeken is weinig gekomen. Er is feitelijk geen enkel nadelig psychosociaal effect van intensieve of langdurige training. Incidenteel zijn er voorbeelden van verhoogd risico van ‘burnout’ van psychische en emotionele stress, gemiste sociale of opleidingskansen en verstoringen in het gezinsleven.
Niet realistische verwachtingen van de ouders of de uitbuiting van jonge atleten om daar winst mee te behalen kunnen bijdragen aan negatieve psychologische consequenties van het op relatief jonge leeftijd sporten op topniveau. Onderzoek wijst uit dat dit slechts zeer sporadisch voorkomt.
Verreweg het grote merendeel van de sporters op hoog niveau is zeer positief en vindt het trainen om goed te kunnen presteren bij een sport een positieve ervaring. Zij hebben waardering voor de mensen en de middelen die hierbij bijgedragen hebben.
Het positieve zit dan uiteraard in de fysieke fitheid. Van training krijg je een betere conditie, je wordt sterker en je krijgt meer uithoudingsvermogen.
Door intensief te trainen ontwikkel en verfijn je je sportgerelateerde vaardigheden. Door herhaalde oefening wordt je techniek, coördinatie, balans en reactietijd beter.
Ook je mentale veerkracht wordt beter. Je doorzettingsvermogen, discipline en focus versterk je tijdens trainingssessies. Althans, dat is de bedoeling.
Door intensief te trainen leer je om te gaan met uitdagingen, tegenslagen en druk. Dat is allemaal essentieel voor het behalen van succes in wedstrijden.
Door training ontwikkel je in teamwerk en samenwerking: In veel sporten is teamwerk immers cruciaal voor succes. Binnen de training krijg je de mogelijkheid om samen te werken, te communiceren en elkaar te ondersteunen. Dat bevordert de cohesie binnen het team. Daardoor ontwikkel je essentiële vaardigheden zoals vertrouwen, respect en empathie. Dit leidt tot een betere teamdynamiek en uiteindelijk betere prestaties.
Het belang van goede coaching

Het is belangrijk om te kiezen voor een coach waar je echt wat van leert.
Voor sporters op topniveau is het niet ongebruikelijk om heel erg selectief te zijn als het om de coach gaat.
Het kiezen van de coach is een belangrijke en bewuste keuze waar ook een aantal offers voor gebracht mogen worden. Honderden kilometers verhuizen om bij de gewenste keuze te kunnen trainen is daar een voorbeeld van. Ook bij tennisspeelsters op topniveau zijn hier veel voorbeelden van.
Over het algemeen zit het verschil tussen de coaches niet in de speltechnieken. Hoewel de ene coach dit misschien beter uit kan leggen dan een andere, is dit toch iets dat bij de meeste coaches op vergelijkbaar niveau verondersteld mag worden.
Het verschil zit vooral in andere aspecten. De onderlinge ‘klik’, de interactie, het vertrouwen en de bejegening en de werkstijl zijn dan de belangrijke zaken die het verschil maken.
Niet iedere tennisspeelsters functioneert op topniveau en zal bereid zijn om te verhuizen om met een specifieke coach samen te kunnen werken.
Een ander extreem (wat overigens heel veel voorkomt) is totale onverschilligheid (of onwetendheid) over de mate waarin datgene wat de coach biedt aansluit bij wat de speelster nodig heeft. Het gevolg is dat er geen enkele selectie plaatsvindt. De eerste mogelijkheid die zich toevallig aanbiedt wordt dan direct aanvaard.
Iedere tennisspeelsters zou zich bewust moeten zijn van de werkstijl en de bejegening van een coach die het beste past bij haar persoonlijkheid en waarbij de kans het grootste is dat er uit komt wat er potentieel inzit. Je wil een coach waar je echt iets van leert. Een coach die al je potentie die je hebt weet te mobiliseren.
Van de andere kant zou een coach perceptief en ontvankelijk moeten zijn voor de behoeftes van zijn pupillen.
Billenkoek is een goede methode

Billenkoek was vroeger en is nog steeds een prima methode.
Zowel vroeger als nu zijn er veel meiden voor wie billenkoek een goede methode is.
De vraag is dan natuurlijk: in welke mate geldt dit? Hoeveel meiden en vrouwen zouden mét het gebruik van billenkoek aanzienlijk verder komen dan zonder?
Wij denken dat bij één op de zeven meiden een duidelijke aanpak waarbij het van te voren duidelijk is wanneer er straf kan volgen (en waarbij die straf dan ook daadwerkelijk ten uitvoer wordt gebracht) absoluut de beste werkvorm is.
Wij denken ook dat voor één à twee meiden op elke zeven het gebruik van zo'n duidelijke aanpak een mogelijke aanvulling is.
Tegelijktijd denken we dat er net zoveel meiden waarbij zo'n absoluut geen optie is en alleen maar negatief zou uitwerken.
Het is in feite de bekende uitdaging dat zowel coach als speelster zich moeten inspannen om de ideale en passende trainingsomgeving te creëren.
Het is in ieder geval volgens ons een feit dat in die ideale en passende trainingsomgeving meer meiden dan nu het geval is, regelmatig een verdiend (en ook door henzelf gewaardeerd) pak op hun billen zouden krijgen dan nu het geval is.
Sommige meiden hebben billenkoek nodig

Sommige meiden hebben billenkoek nodig. Dat was vroeger zo en dat is nog steeds zo.
Juist omdat billenkoek minder een geaccepteerd onderdeel van het leven is zoals vroeger, moet je ook meer moeite doen om er op een goede manier aandacht voor te vragen. Je hebt daarvoor mensen nodig die durven. Durven om het ter sprake te brengen.
Sommige meiden hebben billenkoek nodig. Dat was vroeger zo en dat is nog steeds zo.
Er zijn veel meisjes die rondlopen met het idee billenkoek aantrekkelijk zou zijn en dat ze het eigenlijk nodig hebben, maar ze durven het tegen niemand te zeggen. Ze zijn bang dat iemand zou denken dat ze gestoord zijn of iets dergelijks. De kwestie is dat dit meer zegt over de mensen die dat soort dingen denken dan over de mensen op wie het betrekking heeft.
Er zijn ook meiden en vrouwen die zich onbestemd voelen, opgejaagd, of onrustig. Ze hebben voor zichzelf en vanuit zichzelf helemaal niet beseft dat ze misschien eens een goed pad op hun billen nodig hebben om het hoofd leeg te maken en de dingen weer helder te zien. De kwestie is dat het waarschijnlijk wel zo zou kunnen werken.
Er zijn ook mensen die zien hoe het met een meisje helemaal niet goed gaat en dan denken dat een paar keer een pak billenkoek daar een hele verandering in zou kunnen aanbrengen. Waarschijnlijk hebben ze gelijk omdat het nou eenmaal zo werkt.
Deze twee mensen zouden bij elkaar moeten komen en dat begint altijd met een eerste stap. Een eerste gesprek. Beide partijen hebben altijd de kans om dat gesprek te beginnen.
Praten zonder dat je daarbij door de ander veroordeeld wordt.
Billenkoek bij tennis

Klaar om bij de tenniscoach over de knie te gaan om op de blote billen te krijgen.
Het blijkt dat er veel tenniscoaches zijn geweest – en misschien nog wel zijn – die belang hechten aan billenkoek.
Een mogelijke verklaring hiervoor is het feit dat tennis aanvankelijk vooral binnen de wat meer elitaire kringen beoefend werd.
Dit waren ook de kringen waarvan de jongens naar kostscholen gestuurd werden. In de toekomst werden deze jongens geacht leidinggevende of notabele posities in te nemen. Voordat het zover was moesten er nog heel wat (kost-)schooljaren doorgemaakt worden.
Zeker in Engeland werden de jongens tijdens hun kostschooljaren ook geconfronteerd met lijfstraf. Voor kattenkwaad, ondeugendheid, ongehoorzaamheid en slechte schoolprestaties gingen zij ook over de knie of moesten krom staan voor ‘six of the best’. Daarmee hebben ze echter wel geleerd waarom en hoe je moet doorzetten om iets te bereiken.
Het is heel goed te begrijpen dat ze die les – je moet doorzetten om iets te bereiken en je krijgt straf als je te snel opgeeft of niet je best doet – willen doorgeven aan anderen. En vooral: aan hun eigen kinderen.
Bij de succesvolle en beroemde tennisspeelsters die zelf hebben gezegd dat ze vaak op hun billen hebben gekregen, begon dat in het gezin. De vader of de moeder was zelf actief met tennis bezig, ze herkenden het talent in hun kinderen en gingen aanvankelijk zelf les geven, begeleiden en coachen. En als in dat gezin billenkoek een normale reactie is op ongewenst gedrag, is dat natuurlijk ook zo op de tennisbaan.
Als het niveau dan omhoog gaat en de dochter qua tennis de ouders overtreft, is het als coachende moeder of vader steeds moeilijker een toegevoegde waarde te zijn.
Dan wordt er een professionele tenniscoach ingeschakeld. Hierbij is het weer logisch dat het gedachtegoed en de aanpak van die coach past bij het gedachtegoed van de ouders. Voor meisjes die willen en moeten leren, presteren en doorzetten is billenkoek een prima hulpmiddel. De beste aanvulling op het praten.
Door het besef dat ze straf op hun billen kunnen krijgen worden dingen wél gedaan die anders uitgesteld zouden worden. Zo werkt dat nou eenmaal. Op deze manier bereiken veel meiden en vrouwen veel meer resultaat dan dat ze alleen blijven proberen in vrijblijvendheid.
Tenniskleding maakt billenkoek goed mogelijk

De kleding maakte billenkoek goed mogelijk.
Het tennistenue maakt het gebruiken van billenkoek ook wel erg gemakkelijk.
Met een kort rokjes zijn de billen altijd uitstekend bereikbaar om billenkoek te geven. De constructie waarbij het broekje en het rokje één geheel vormen kwam pas later. Ook dat kan een een coach omlaag schuiven om de billen bloot te maken.
Zo rond de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw was billenkoek voor meisjes binnen de betere milieus heel erg geaccepteerd. Het was toen voor heel veel meisjes een onderdeel van het leven dat ze op hun billen kregen. Met een rok, en daaronder een onderbroek, waren de billen eenvoudig toegankelijk.
Uiteraard werd billenkoek binnen sommige kringen en in sommige landen breder toegepast dan binnen andere.
Het is niet verwonderlijk dat in het middelpunt van het traditionele Engeland, Wimbledon, de vrouwen nog steeds verplicht met een kort wit rokje moeten spelen.
Natuurlijk begon in die periode ook de bevrijding van oude tradities en gewoontes, het overwinnen van preutsheid en de opmars van een nieuwe seksuele moraal. Het bleef een feit dat op dat moment nog veel meisjes op hun billen kregen binnen het gezin en op school.
In de periode dat billenkoek bij meisjes volledig geaccepteerd was en veel voorkwam maakte de kleding op de tennisbaan het ook goed mogelijk om meisjes direct op hun billen te geven. De billen waren altijd uitstekend bereikbaar. Soms werd daar gretig gebruik van gemaakt en de meisjes beseften dat maar al te goed.
Vanuit de meisjes gezien, had dat niet alleen maar nadelen.
Het is ook wel duidelijk dat er vanuit de meisjes die tennislessen volgden vaak sprake was van uitdagend gedrag.
De meisjes gingen dan op zoek naar de grens. Kijken hoe ver je kunt gaan.
Dat brengt dan natuurlijk bepaalde risico’s met zich mee en dat beseften die meisjes heel goed. Wie de bal kaatst moet hem terug verwachten. Een kat-en-muis spel. What goes around, comes around.
Het is dan helemaal niet verwonderlijk dat een coach die daar op in mag en durft te gaan, het antwoord geeft dat passend is. Een gewoon goed pak billenkoek op blote meisjesbillen. Op het moment zelf doet dan even heel zeer, maar daarna is alles weer goed. Beter dan dat het was.
Geïnstitutionaliseerde billenkoek op de betere kostscholen

Op de betere kostscholen kregen alle meisjes op dezelfde manier straf.
Voor meisjes (en jongens, trouwens) op de betere kostscholen binnen de Engelse traditie was ‘lawn tennis’, naast atletiek, de individuele sport die beoefend kon worden.
Op die betere kostscholen was straf op de billen de gebruikelijke manier om te corrigeren. Als het om sport ging, werd de billenkoek gebruik om extra te motiveren.
Dat was niet alleen in Engeland het geval, maar nog veel in (voormalige) kolonies zoals India, Zuid-Afrika, Singapore en Hong Kong. Zo rond 1980 raakte op het Engelse vasteland het gebruik van lijfstraf in diskrediet, terwijl (kost)scholen in de voormalige kolonies daar nog dagelijks mee doorgingen.
Vaak was de normale correctie in de groep of in de klas een pak op de billen met een ‘slipper’ of een ‘strap’.
Als het meisje apart werd genomen gebeurde het steevast op de blote billen met de hand of met de cane.
Leeftijd maakte geen verschil. Het ging door zolang je op de kostschool verbleef.
Zowel voor de meisjes van 8 als de meiden van 18 in de ‘Upper Sixth Form’ was een pak op de billen de enige straf die direct en zonder terughoudendheid toegepast werd. Ook bij tennislessen.
Opmerkelijk is dat juist bij scholen die door nonnen geleid werden het verschijnsel preutsheid voor meisjes onderling kennelijk helemaal niet bestaat.
Straf werd op Katholieke scholen per definitie en altijd op de blote billen van de meisjes gegeven, ongeacht de leeftijd van de meisjes en ongeacht wie er bij was.
Dit zijn situaties waar het feit dat je billenkoek krijgt afhankelijk is van waar je bent. Het is geïnstitutionaliseerd. Je hoeft het niet meer zelf te regelen, het wordt voor je geregeld. Of je dat nou wilt of niet.
Zeker bij tennis is het gebruik van billenkoek tegenwoordig meer het gevolg van individuele keuzes. Dat kan beginnen met een keus van de ouders, de coach of de speelster zelf.
Drie vervolgpagina’s over billenkoek en tennis
Omdat er veel voorbeelden zijn aan bekende tennisspeelsters waarvan het duidelijk is dat ze in het kader van tennis op hun billen hebben gekregen, zijn er drie vervolgpagina’s met informatie.

Traditioneel is tennis een setting waar vaak billenkoek werd gegeven.
De eerste vervolgpagina over tennis gaat wat dieper in op de traditie achter tennis.
De pagina begint met het feit dat tennis, naast sporten als hockey en lacrosse, op veel kostscholen een belangrijk deel van het programma vormde.
Voor de meisjes die naar deze relatief elitaire scholen gingen was billenkoek ook een normaal onderdeel van het schoolleven.
Daarna gaan we in op de verschuiving van een elitaire sport naar meer een volkssport.
Een aantal aansprekende voorbeelden komen aan bod van vrouwen die in een wat verder verleden aan tennis deden en tegelijk open waren over de rol die billenkoek voor hen speelde.
De eerste is Althea Gibson, geboren in 1927 in Amerika. Het was een zwarte dame die een grandslam toernooi won. Er is over haar een biografie geschreven. Daaruit blijkt dat ze in haar jonge jaren een wildebras was. Veel groter en sterker dan andere kinderen. Zowel van haar vader als op school in de klas kreeg ze vaak op haar billen. Ze overleed in 2003.
De tweede is Virginia Wade, die o.a. in 1977 Wimbledon won en daarbij in de finale de Nederlandse tennisster Betty Stöve versloeg. Ze is opgegroeid in Zuid-Afrika. Daar woonde ze tot haar vijftiende en was heel actief en op hoog niveau met tennis bezig. Na haar verhuizing bleef ze bij haar ouders wonen. Toen ze 23 was won ze haar eerste grandslamtitel, het US Open.
De derde is Sue Barker, een voormalige Engelse tennisster. Ze won in 1976 het toernooi op Roland Garros. Ze was toen 20 jaar. Ze kreeg regelmatig van haar tennis coach op haar billen als ze slecht presteerde in trainingen of wedstrijden.
De vierde is Chris Evert, een voormalig nummer 1 van de wereldranglijst, die vertelde dat ze vaak op haar billen heeft gekregen.

Ook meer recentelijk kregen tennisspeelsters op hun billen.
Op de tweede vervolgpagina over tennis komen naast alle gewone meisjes die bij het tennissen op hun billen kregen, een paar bekende recente tennisspeelsters van wereldformaat aan bod.
De eerste dame is Jennifer Capriati. Haar ouders waren ambitieus en vooral haar vader Stefano was streng. Hij vond dat Jennifer een strakke hand en discipline nodig had. Jennifer ging vaak bij hem over de knie en kreeg dan een stevig pak billenkoek op haar blote billen. Dat gebeurde niet alleen thuis, ook wel in de kleedkamer na een tenniswedstrijd.
Mary Pierce kreeg tot ze twintig was vaak straf op haar billen van haar vader en coach. Ze kreeg van hem straf op haar billen als ze onvoldoende presteerde tijdens de training of onbevredigende resultaten boekte tijdens wedstrijden. Dit ging door tot het midden van de jaren 90. Mary was toen begin twintig jaar.
Steffi Graf is gecoacht door haar vader. Ze kreeg regelmatig van haar vader op haar billen als ze onder haar niveau presteerde. In het tijdschrift “Total Sport” heeft een artikel gestaan waarin stond dat haar vader haar beloonde als ze het goed deed en haar strafte als dat niet zo was.
Carling Bassett werd streng opgevoed. Als ze regels overtrad, ongehoorzaam of brutaal was kon ze direct bij haar vader over de knie komen om een pak op haar billen te krijgen. Voor dat ritueel naam haar vader altijd veel tijd. Hij gaf zijn dochter dan eerst op haar rok of op haar broek, na een tijdje werd de billenkoek vervolgd op de onderbroek en het slotstuk van de billenkoek kreeg Carling op haar blote billen. Dat gebeurde ook als er andere mensen bij waren. Carling Bassett kreeg van haar vader ook wel bij het tennissen op haar billen. Een aanleiding was bijvoorbeeld als Carling haar zelfbeheersing verloor en haar racket wegsmeet. Dat leidde een uitgebreid pak billenkoek, tot en met op haar blote billen, dat ze direct na de wedstrijd, naast de tennisbaan, kreeg. Dit gebeurde in 1984 en Carling was toen 16 of 17 jaar. Cerling heeft dit in een interview met een tennistijdschrift zelf verteld.
In 1999 werd in een artikel vermeld dat Serena Williams van haar vader op haar billen kreeg. Haar achterwerk kreeg er van langs als ze iets opbiechtte waar hij niet zo van onder de indruk was. Serena was toen 18 jaar. In die tijd was dat het helemaal niet opzienbarend dat gekleurde meiden thuis en op de High School stevig op hun billen kregen als de ouders of de docenten vonden dat ze dat verdiend hadden.
Ashley Harkleroad vertelde dat ze vaal van moeder een hard pak op de blote billen als de afspraken niet nakwam. Dat ging in ieder geval door toen Ashley 18 jaar was en waarschijnlijk ook nog wel daarna.

In het recente verleden kregen veel meisjes in Oost-Europa met de rotting op hun blote billen zolang ze thuis woonden.
Op de derde vervolgpagina over tennis gaat het over de tennisspeelsters in het Oost-Europa, het voormalige Oostblok.
In Oost-Europa is het besef dat je opofferingen moet doen en desnoods ook wat pijn moet lijden om op sportgebied het beste resultaat te bereiken breed geaccepteerd. Gezag is meestal meer geaccepteerd.
De benadering dat meisjes die iets willen bereiken onderdanig en gehoorzaam aan hun coach moeten zijn komen hier vandaan.
Omdat vervolgens blijkt dat deze aanpak aantoonbaar meer succes oplevert, wordt het ook in andere landen overgenomen.
Billenkoek zit van oudsher en ook nog steeds veel meer verweven in de cultuur. Meisjes kregen vaak straf op hun billen zolang ze thuis woonden en/of nog niet getrouwd waren. Dat was vaak niet zachtzinnig. Oudere meisjes kregen dan 25 of 50 met een rietje op hun blote billen.
Zo’n 40 jaar geleden waren in landen als het toenmalige Tsjecho-Slowakije en Joegoslavië jeugdboeken voor tiener en adolescente meisjes populair met korte verhaaltjes waarin de hoofdrolspeelsters spannende, maar ook ondeugende avonturen beleefden. Het eind van ieder verhaaltje was altijd een flink pak slaag op hun blote billen kregen van de ouders of van docenten. De boekjes waren geïllustreerd met tekeningen, waarin vooral de momenten vlak voor de strafscenes waren uitgebeeld. De meisjes altijd met blote billen over de knie van veel grotere mannen of vrouwen, of voorover gebogen over een tafel met iemand met een rietje in de aanslag ernaast. Deze boekjes waren in elke boekwinkel te koop en dus ook populair.
Het is niet vreemd dat met zo’n achtergrond tennisleraren en tenniscoaches die iets willen bereiken streng zijn en gehoorzaamheid verwachten. Ambitieuze ouders en hun dochters zullen ook op zoek gaan naar dergelijke tennisscholen. Dan is het tenslotte goed. Dat de meisjes dan soms een pak slaag op hun billen krijgen is alleen maar volgens de verwachting. Bovendien verwachten de meisjes dat zelf ook.
Beroemde tennisspeelsters uit Oost-Europa

Anna Kournikova en Martina Hingis.
Er is een groep aansprekende namen in dit kader wat meer aandacht krijgen omdat ze gespeeld hebben op wereldtopniveau en omdat het duidelijk is dat ze – misschien nog wel meer dan andere meiden – op hun billen kregen.
Er zijn veel meer vrouwelijke tennisgrootheden, die we op de pagina niet bespreken, maar die op de weg naar de top ook vaak op hun billen hebben gekregen. Monica Seles wordt vaak genoemd in dat verband.
Martina Navrátilová vertelt in haar biografie dat ze in haar jeugd door haar vader over de knie werd gelegd en op haar billen kreeg als ze ondeugend was. Hoewel het niet bekend is of dit ook rond tennis was, werd dit door commentaren wel aangenomen.
Martina Hingis kreeg zeer regelmatig van haar moeder op haar billen. Dat gebeurde als ze zich te weinig inspande tijdens de training, zich slecht gedroeg op het speelveld of omdat ze een wedstrijd opgaf zonder echt te vechten. Na de finale van de French Open in 1999, toen Martina verloor van Steffi Graf en uitgejouwd werd door het publiek om haar onsportief gedrag gaf haar moeder haar op haar blote billen met een switch. Martina vond zelf dat ze daar op haar negentiende te oud voor was en wilde vanaf dat moment haar moeder niet meer bij wedstrijden hebben. In artikelen liet haar moeder weten dat ze vond dat haar dochter veel vaker straf op haar billen had verdiend dan ze gekregen had. Er waren veel mensen die het daarmee eens waren.
Jelena Dokić werd als jonge tennisster regelmatig door haar strenge vader en coach gestraft. Zij kreeg daarbij een pak voor haar blote billen wegens het gebrek aan inzet tijdens de training en slechte resultaten tijdens wedstrijden. In artikelen stond dat zij door haar vader meermalen over de knie zou zijn gelegd. In het geval van Jelena ging door tot ze 22 jaar was.
Maria Kirilenko is geboren in Moskou. Haar vader en haar tennisdocenten waren streng. De meisjes moesten instructies altijd direct opvolgen en opdrachten uitvoeren. Vertraging of ongehoorzaamheid was direct aanleiding voor straf op de billen.
Alina Zjidkova is in 1980 in Moskou geboren en opgegroeid is met ouderwetse discipline. Thuis was een pak op de billen de normale remedie. Ze heeft altijd gezocht naar een harde en strenge coaches en die heeft ze ook gevonden. Dat gold zowel voor gymnastiek als voor tennis. Voor iedere kleinigheid kreeg ze van haar coach op haar billen en soms was haar achterwerk weken achter elkaar bont en blauw. Ze is van mening dat discipline en straf nuttig is en je kan stimuleren en bijsturen, maar dat het niet te veel moet worden. Straf op de billen is volgens haar zeker niet teveel.
De vader van Anikó Kapros was tevens haar coach. Aniko kreeg op haar billen als ze niet goed presteerde omdat ze onvoldoende haar best deed. Ze zegt zelf: als je diep in je hart weet dat je niet hard genoeg geprobeerd hebt, verdien je een pak op je billen. Als je wel je best gedaan hebt maar dat was onvoldoende om te winnen, is het heel ontmoedigend om straf te krijgen. Volgens Aniko zijn er veel tennisspeelsters die in de kleedkamer van hun ouders of hun coaches op hun billen krijgen. Zeker Oost-Europese meisjes krijgen er soms stevig van langs. Ze krijgen dan bepaald niet zachtzinnig op hun billen en soms wordt daarbij ook gebruikt gemaakt van rotan rietjes
Naar de drie vervolgpagina's over tennis