Atletiek is een gevecht met jezelf

Soms moet je even door een pijngrens heen om te bereiken wat je wilt.
Voor veel mensen is atletiek een prima plaats om je te ontspannen en
om uitdagingen met jezelf aan te gaan. Het is vooral een individuele
sport.
Je kunt ook aan niemand anders de schuld geven als het niet gaat zoals je had gewild.
Anders gezegd, je komt vooral jezelf tegen. Dat is meestal ook je grootste tegenstander om discipline en doorzetten te leren.
Soms moet je even door een pijngrens heen om te komen waar je wilt zijn. No pain, no gain.
Dat is in feite een mooie metafoor voor ‘het beste uit het leven halen’. Niet te snel tevreden zijn.
Niet snel opgeven, maar juist problemen aanpakken. Dat zijn allemaal
levenshoudingen die we bij Daphne belangrijk vinden en waar je ook het
meeste mee bereikt.
Daarom past een strakke, duidelijke aanpak ook goed bij atletiek.
Voor veel coaches en atletes is er geen plaats voor vrijblijvendheid
en mag de lat letterlijk hoog liggen. Ook als je geen zin hebt.
Straf kan bij de het overwinnen van jezelf een belangrijke hulp zijn.
Daarom is het ook een logisch onderdeel van athletiek training. Er is
dan weinig zo effectief als een pak op de billen.
Jamaica: Merlene Ottey

Merlene Ottey leerde doorzetten van het rietje op haar billen.
Merlene Ottey is een succesvolle atlete en sprintlegende, alhoewel ze
nooit olympisch kampioene werd. Ze won in 34 medailles op grote
internationale toernooien waarvan veertien op een WK. Daarmee is ze
koploopster, geen enkele andere atleet won er meer op een WK. Door haar
prestaties kreeg ze de bijnaam Queen of the Track.
Marlene is afkomstig uit Jamaica.
Ze vertelde in een interview dat haar jeugd in Jamaica haar in belangrijke mate heeft gevormd in discipline en doorzetten.
Net als haar vriendinnen heeft ze toen ze jong was vaak krom moeten staan om met een rotting, een spaans rietje op haar billen te krijgen. Toch heeft ze daar ook veel van geleerd.
Merlene Ottey heeft er nooit een geheim van gemaakt dat ze haar vasthoudendheid en discipline van haar moeder had gekregen. Toen ze op het WK in Stuttgart (1993, ze was toen 33) op de 100 meter met een neuslengte verloor en als “Eeuwige tweede” in de geschiedenisboeken dreigde te gaan, antwoordde ze op de vraag wat ze op dit moment het liefste zou willen, dat ze graag een indringend en streng gesprek met haar moeder zou willen.
Mogelijk is dat ook gebeurd en ging het daarna op de 200 meter wel goed.
In Jamaica hoort billenkoek bij het leven

In Jamaica is op de meeste High Schools billenkoek de gebruikelijke straf.
Uit recent onderzoek (2006) blijkt dat straf op de billen breed toegepast wordt in Jamaica zowel bij jongens als bij meiden. Dat geldt thuis en op school, ook tijdens het voorgezet onderwijs en daarna.
Uit hetzelfde onderzoek blijkt dat voor 6 % van de vrouwen tussen de 15 en 50 (!) jaar een geaccepteerd onderdeel van het leven is dat ze lijfstraf krijgen van hun ouders of echtgenoot.
Jamaica heeft een rijke traditie op het gebied van het toepassen van lijfstraf.
Het gebruik van lijfstraf op scholen is wettelijk expliciet toegestaan.
Iedere docent, coach of schooldirecteur heeft het recht om dit te doen. Het gaat daarbij altijd om een pak op de billen waarbij de persoon over de knie gelegd wordt en met de hand op de billen krijgt, of krom moet staan waarbij een rietje gebruikt wordt.
Uit enquêtes blijkt dat 60 % van de bevolking een voorstander dat jonge mensen in ieder geval tot en met de High School op hun billen krijgen. Ook de scholen moeten de mogelijkheid hebben om studenten op die manier te corrigeren. Deze enquête is voor het laatst in 2015 uitgevoerd. De overheid heeft het advies aan de scholen gegeven om zo min mogelijk gebruik te maken van lijfstraf, maar veel scholen houden zich hier niet aan. De algemene mening is dat er eerder meer dan minder billenkoek gegeven moet worden.
Na een korte tijd afgeschaft te zijn, werd in 1998 het toepassen van straf met een zweep van tamarinde weer onderdeel van het juridisch systeem. In de gevangenissen van Jamaica wordt bij volwassenen traditiegetrouw de tamarinde gegeven op de blote billen. Het idee is dat iets dat bij jonge mensen goed werkt, ook gebruikt moet kunnen worden bij volwassenen.
Zuid Korea: Lim Chun Ae

De Zuid-Koreaanse athlete Lim Chun Ae kreeg van haar coach vaak op haar billen.
Lim Chun Ae is een hardloopster uit Zuid Korea. Zij won ondermeer drie gouden medailles tijdens de Seoul Asian Games van 1986. Zij was ook één van de draagsters van de Olympische fakkel bij de openingsceremonie van de Spelen van 1988.
In diverse Koreaanse kranten gaf de toenmalige 18-jarige atlete toe dat zij en andere atletes van haar coach Kim Pum-il tijdens weekendtrainingen op hun billen hadden gekregen wegens slechte prestaties. Zij nam dit haar coach niet kwalijk omdat het hun trainingsrelatie verbeterde.
Ze vertelde in een interview met een krant:
“Coach Kim gaf me op mijn billen en ik neem hem dat niet kwalijk”
“Ik verwijt mezelf dat ik niet meer mijn best heb gedaan om mijn record te verbeteren. Hij heeft me gemaakt tot wat ik ben.”
“De keren dat hij me een goed pak slaag gaf droegen alleen maar bij aan de goede verstandhouding tussen ons”.
Koreaanse sport-officials zeiden dat dit helemaal niet ongebruikelijk was. Het was heel normaal dat coaches atletes ter motivatie een pak op hun billen gaven. Sommige coaches gebruikten een rietje maar de meesten gaven klassieke billenkoek met de hand.
Een KASA official die anoniem wenste te blijven zei dat het een publiek geheim was dat zowel mannelijke als vrouwelijke atleten tijdens de training veelvuldig van hun coach op hun billen geslagen werden, tot soms een stevige afranseling aan toe.
In Korea is straf op de billen de culturele norm

Bijna alle Koreaanse meisjes krijgen op de middelbare school op hun billen.
In Zuid-Korea is lijfstraf zeer algemeen.
In een onderzoek uit 2005 blijkt dat op de middelbare school 94 % van de studenten op hun billen hadden gekregen. Hierbij was geen verschil tussen jongens en meisjes.
Straf op de billen wordt binnen het onderwijs en de opvoeding als culturele norm gezien. Bijna alle Koreaanse meisjes krijgen op de middelbare school op hun billen voor overtredingen of bij slechte cijfers.
Er zijn verhalen bekend dat dit ook soms op universiteiten gebeurt.
Zo hebben Amerikaanse uitwisselingsstudentes meegemaakt dat ze o.a. voor een examenfraude en afkijken waarbij meerdere studentes betrokken waren, zonder pardon door docenten over de knie werden gelegd om een stevig pak op hun blote billen te krijgen. Ze hadden dat helemaal niet verwacht.
Hun Zuid-Koreaanse medestudentes ondergingen hetzelfde lot en kregen ook op hun blote billen, maar voor hen was hen niet vreemd. Billenkoek was al een normale straf voor kleine dingen. Het is dan eerder een opluchting dat het bij grote overtredingen bij billenkoek blijft.
De Amerikaanse studentes protesteerden tegen de behandeling die ze hadden gekregen. De reactie was dat ze blij mochten zijn dat ze alleen maar een pak op hun billen hadden gekregen. Het alternatief was dat ze als student geroyeerd werden en direct terug naar Amerika moesten.
De Koreaanse toverstaf

Koreaanse cheerleaders doen een dansje met de ’toverstaf’, waar ze op school en thuis mee op hun billen krijgen.
Op bijna alle Koreaanse scholen wordt lijfstraf toegepast, een enkele High School in grote steden uitgezonderd.
Het is volkomen toegestaan dat studenten op hun billen krijgen. Dit
gebeurt publiekelijk in de klas en soms ook buiten op het schoolplein,
zodat iedere voorbijganger het kan zien.
Het geven van billenkoek is wettelijk in Korea volledig toegestaan.
Een oude Koreaanse traditie is dat ouders aan het begin van het
schooljaar hun zonen en dochters aan de docent presenteren met een
symbolisch rietje (‘stick of love’), waarmee de autorisatie voor de
discipline en het tuchtigen aan de docent wordt overgedragen.
In veel Koreaanse klaslokalen hangt op een prominente plaats,
duidelijk in zicht, vaak een rietje, dat vaak de toverstaf (magic wand,
마법의 지팡이).
Dit is een rietje (cane) die direct gebruikt kan worden om studenten
straf op hun billen te geven. Dit rietje is dikker en stugger dan de
Engelse variant, maar ook wat korter. Er zijn op internet ook veel
filmpjes bekend die gemaakt zijn met de mobiele telefoon van dit soort
strafsessies.
Een gangbare straf voor jongere kinderen (lagere school, eerste jaren
middelbare school) is vijf klappen. Oudere studenten krijgen meestal 10
met het rietje op hun billen.
Als de straf publiekelijk gegeven wordt, gebeurt dit op de rok of op
de broek. Er zijn ook veel docenten die de studenten die straf verdiend
hebben apart nemen en dan de straf op de blote billen of dijbenen geven.
Terwijl in sommige landen (zoals Australië, Nieuw-Zeeland, Singapore)
jongens strenger worden aangepakt dan meisjes, is dat in Korea geen
enkel verschil. Meisjes krijgen daar zeker zo vaak op hun billen als
jongens.
Op fora vertellen Koreaanse meiden dat ze op de middelbare scholen altijd direct straf kregen voor relatief kleine vergrijpen, zoals te laat komen in de les of het niet inleveren van huiswerk. In alle gevallen betekende straf het rietje op de billen met striemen tot gevolg die je een paar dagen bleef voelen. Meestal werden ze naar de gang of naar een kantoortje meegenomen. Dan ging het op de blote billen. Als de docent haast had gebeurde het in de klas en over de rok of broek.
Dit is allemaal met volledige goedkeuring van de ouders.
Veel Zuid-Koreaanse meisjes krijgen met het rietje op hun billen zo lang ze op de middelbare school zitten. Vaak gaan daarbij de billen bloot.
China: Li Juan

In China is het vaak geaccepteerd dat een coach streng is en hard billenkoek geeft.
Discipline en hard werken hoort bij de Chinese cultuur. Hetzelfde geldt voor respect voor autoriteit, ervaring en leeftijd.
Billenkoek is een inherent onderdeel van het Chinese gezinsleven.
Daarom is het in China vaak geaccepteerd dat een coach streng is hard billenkoek geeft.
Een voorbeeld uit de athletiek was Li Juan. Ze was was deel van het marathonteam van China.
Haar coach, Wang Dexian, heeft haar en andere teamleden regelmatig
geslagen ondermeer met een (rubberen) transmissieriem. De coach had deze
riem altijd bij zich. Hij sloeg de athletes op de baan en na afloop van
de training in de kleedkamer. Li Juan en haar trainingsmaatjes hadden
vaak striemen op hun billen en bovenbenen.
Ze vond het destijds niet zo verontrustend dat haar coach haar sloeg tijdens de training: “Ik klaagde nooit als de coach me sloeg tijdens de training, want iedereen kan lui zijn of je bereikt een niveau waar je niet overheen komt tenzij de coach je dwingt. Maar ik was wel boos als hij ons sloeg zonder reden.”
Coach Wang werd in 2005 ontslagen, niet vanwege deze aantijgingen, maar vanwege een doping schandaal.
Ghana en Engeland: Ashia Hansen

Ashia Hansen was gewend dat ze op haar blote billen kreeg.
De Britse atlete Ashia Hansen won de gouden medaille op o.a. de Europese Kampioenschappen 1998 en tijdens de Wereld Indoor hinkstapsprong Kampioenschappen.
Ashia groeide op en volgde haar schoolopleiding in Ghana, Afrika.
Aisha zat op een Engelse kostschool voor expats met een regime dat strenger was dan in die tijd in Engeland gebruikelijk was.
Op haar school kregen leerlingen die zich niet aan de regels hielden straf
op hun blote billen. Dat was ook wat met Ashia gebeurde.
Op dergelijke scholen zaten meisjes van hun zesde tot hun achttiende. Door zittenblijven en andere omstandigheden waren er ook wel vaak oudere meisjes.
Aan het eind van de dag moesten de meisjes met ‘aantekeningen’ zich
melden bij de huismeester. Dat waren er elke dag wel een paar, van alle leeftijden door elkaar. De huismeester handelde dit af door de meisjes over de knie te leggen en billenkoek op hun blote billen te geven. Bij 'ernstige aantekeningen' of als de meisjes ouder waren, werd dit gevolg met 'six of the best' met het rietje.
In periode heeft Ashia zelf regelmatig op haar billen gekregen en gezien en gehoord dat hetzelfde gebeurde bij meisjes die veel ouder waren zijn zijzelf.
Aisha verhuisde naar Londen toen ze 8 was.
In een artikel in de Daily Telegraph van 14 februari 2004 vertelt ze over deze en andere ervaringen. Ashia vertelt in dit interview dat ze het ze het gewend was om zeer streng door haar vader gestraft te worden. Haar vader maakte dan haar billen bloot en dan kreeg ze niet een enkele klap maar een uitgebreid pak slaag.
Ze moest haar ouders maar ook anderen duidelijk met respect bejegenen. Zo niet, dan kreeg ze stevig met een lat of met een schoen op haar billen. (“I used to get punished severely. In Africa you don’t talk back. You show your elders respect. It’s tradition. It’s not like here where you get a slap. Over there, out came the ruler or the slipper.”)
Dat respect was niet alleen voor haar ouders, maar ook voor andere gezagsdragers, zoals haar trainer.
Engeland: Shirley Strong

Shirley Strong heeft vaak het rietje op haar billen gehad.
Het is duidelijk dat Shirley Strong, een voormalig Britse
hordenloopster, zeer goed wist hoe het voelde om met een rietje op de
billen te krijgen.
Ze is haar sportloopbaan begonnen op haar middelbare school, the Northwich County Grammar School for Girls in Cheshire.
In de periode dat zij die school bezocht tijdens de zeventiger jaren
was Miss Janet Dines daar de Headmistress. Miss Dines was berucht omdat
ze de meisjes voor bijna elke overtreding met een caning op de billen
strafte. Dat was zeker zo voor zaken als spijbelen.
Uiteindelijk is Shirley Strong naar haar eigen zeggen zelfs van school verwijderd wegens herhaaldelijk spijbelen.
Hoewel Shirley er nooit publiekelijk over gesproken heeft, was in
Northwich bekend dat ze zeer herhaaldelijk bij Miss Dines moest komen.
Het kan niet anders dan dat ook zij met de cane gekregen heeft voordat
ze van school gestuurd werd.
Het is niet bekend of Shirley ook tijdens haar sportloopbaan na de
middelbare school op haar billen gestraft werd. Shirley won zilver op de
100 m horden tijdens de Olympische Spelen in Los Angelos in 1984.
Wat sommige coaches willen: dat je alsof je vleugels hebt

Trainen met een veeleisende coach levert het meeste op.
De bovengenoemde atletes zijn (of waren) bekend. Ze bedreven hun
sport op internationaal topniveau en in de reis om daar te komen speelde
straf op de billen op de één of andere manier een rol.
Veel belangrijker dan deze enkelen zijn de velen. Gewone sportmeiden
die helemaal niet beroemd zijn, maar voor wie atletiek en de
mogelijkheden die dat biedt om te ontspannen, te groeien en te
overwinnen een belangrijke plaats inneemt.
Deze gewone sportmeiden hebben coaches.
Iedere coach heeft zijn eigen persoonlijkheid, levenservaring en aanpak. Van veel meiden hebben we verhalen gehoord en gelezen over hoe goed het was als die coach durfde door te zetten. Niet met halve maatregelen tevreden zijn maar echt uitdagen én dwingen tot grote prestaties.
Deze sportmeiden waren enthousiast over een coach die eist dat je presteert op het niveau dat je aankunt, zeker niets minder en het liefst iets meer. Een coach waarbij je het echt wel uit het hoofd liet om je er gemakkelijk vanaf te maken.
Zo’n coach had een enorm effect. Niet alleen op de sportprestatie maar ook op de persoonlijke vorming.
Meestal deelt zo’n coach soms ook straf uit als hij denk dat het nodig is om een sportvrouw te confronteren met een duidelijk gevolg van een door haar gemaakte keuze. Of wil hij in ieder geval die mogelijkheid hebben.
Wat sommige coaches willen: niet machteloos aan de zijkant staan

Fysieke straf is duidelijk en doeltreffend en heeft een gunstige invloed op veel meiden en vrouwen.
Een goede coach wil ook niet machteloos aan de zijkant staan, terwijl
hij ziet dat een veelbelovende sportvrouw de verkeerde houding heeft en
zich onvoldoende inzet. Een goede coach wil dan ingrijpen, en wel op de
manier die het beste bij de situatie past.
In veel gevallen is de overzichtelijke aanpak “wie niet horen wil
moet voelen” het meest duidelijk en doeltreffend. Zeker bij iets fysieks
als sport past een fysieke straf. Een goed pak op de billen past van
nature bij veel meiden en vrouwen, en dat geldt extra voor meiden en
vrouwen die aan sport doen. Dit soort coaches weet uit ervaring dat
heel veel meiden en vrouwen ten gunste veranderen als ze weten dat ze
een stevig pak op de billen kunnen krijgen.
Het is ook belangrijk dat er dan doorgezet wordt. Als zich dan een
situatie voorgedaan heeft waarover afgesproken is dat dit met billenkoek afgehandeld zal worden, is het belangrijk dat dit ook daadwerkelijk gebeurt. Dit kan door de dame in een pauze of na de training even apart te nemen, uit te leggen wat er gaat gebeuren en waarom, de billen bloot te maken of de dame dit te laten doen en vervolgens een stevig pak op de billen toe te dienen.
Er zijn meiden die zeggen dat ze na een stevig gesprek met een coach waarbij ze zonder plichtplegingen ook over de knie gelegd zijn en een pak op hun billen hebben gekregen rennen en bewegen alsof ze vleugels hebben gekregen. Dit is een pleidooi om voorafgaand aan spannende en belangrijke wedstrijden meiden die daarvoor gevoelig zijn over de knie te leggen en een pak op de blote billen te geven. In het geval van een estafetteteam moeten natuurlijk alle teamleden gelijk behandeld worden.
Een sportbroekje met pijpjes kan ervoor zorgen dat niemand iets van de rode billen kan zien.